Beste werkgever,
‘Laten we een vluchteling een kans geven’, hoorde ik u zeggen. En daarom heeft u besloten Yusuf uit Afghanistan uit te nodigen voor een tweede gesprek en een persoonlijkheid- en capaciteitentest.
U weet ondertussen dat een vluchteling die in een gemeente is gehuisvest in het bezit is van een verblijfsvergunning en daarmee (bijna) dezelfde rechten en plichten heeft als een geboren en getogen Nederlander. Dit betekent ook dat Yusuf mag werken zonder verdere vergunningen.
Iedere vluchteling is verplicht het inburgeringexamen te doen waarmee hij laat zien basiskennis van de taal te hebben, kennis heeft gemaakt met de samenleving en sinds kort is hij ook verplicht zich intensief te oriënteren op de Nederlandse arbeidsmarkt. Afhankelijk van de gemeente waar de vluchteling woont wordt hij tijdens zijn integratiefase meer of minder begeleid door de gemeente, VluchtelingenWerk, Humanitas of andere vrijwilligersorganisaties.
Yusuf heeft zijn inburgeringexamen gehaald en een korte technische opleiding gevolgd. U kunt hem goed gebruiken voor uw bedrijf. Tijdens het eerste gesprek kwam hij gemotiveerd, rustig en betrouwbaar over. U heeft contact gehad met zijn school en zij hebben uw idee, dat u aan hem een goede werknemer zult hebben, bevestigd. U aarzelde nog even in verband met zijn leeftijd. Yusuf is door zijn vlucht, lange wachtperiode in Nederland en het leren van de taal zeker zes jaar ouder dan zijn collega’s die met hetzelfde diploma instromen in het werk. U hebt er vertrouwen in dat dit geen belemmering zal vormen.
Van Yusuf hoor ik later over zijn de afspraak bij u het volgende: ‘Ik heb een baan! Ze hebben me aangenomen. Ik ben zo blij! Ik mag volgende maand al beginnen.’
‘Ze hebben me een jaarcontract aangeboden. Maar dat heb ik niet geaccepteerd hoor.’
‘Waarom niet?’ vraag ik. ‘Dat is toch prachtig?’
‘Ik heb gezegd dat ik liever een zesmaands contract wil. Ik moet toch proeven, ik moet toch weten of het werk bij mij past?’
‘Weet je ook wat je gaat verdienen?’ vraag ik. ‘Ze hebben het wel verteld, maar ik weet het niet meer precies. Ze gaan me toch gewoon hetzelfde betalen als de andere medewerkers? Ze vroegen nog wel of ze ook subsidie voor me kunnen krijgen, maar dat weet ik niet.’
‘Nee, er zijn geen subsidieregelingen voor jou’, leg ik uit. ‘Er is vaak alleen een regeling als mensen lang werkloos zijn, maar jij hebt snel werk gevonden. Gefeliciteerd. En de werkgever kan blij zijn met jou.’
Over de test raakt Yusuf niet uitgesproken. Zoiets heeft hij nog nooit meegemaakt. ‘Ik heb nog nooit zo’n test gehad. ‘Ik vond het vreemd en moeilijk’, vertelt hij. ‘De test had rare vragen, gekke figuren en verschillende plaatjes en tekeningen. Iedere vraag had vier antwoorden en ik moest steeds het goede antwoord kiezen. Sommige vragen begrijp ik helemaal niet. Gelukkig heeft mijn baas er rekening mee gehouden dat dit voor mij allemaal nieuw was.’
Prachtig dat u, beste werkgever, weet dat eigenlijk geen enkele test cultuurvrij is, dat een vluchteling over de taal kan struikelen en dat velen nog nooit zo’n test hebben gedaan. Het zou jammer zijn – en helaas gebeurt het regelmatig – dat een vluchteling voor een baan wordt afgewezen op de basis van de uitkomsten van de test.
Yusuf is opgetogen over zijn verworven baan, een enorme stap in de goede richting én hij kan straks iedere maand geld naar zijn familie sturen.
Ik hoop u hiermee van dienst te zijn, in mijn volgende brief informeer ik u verder over specifieke aspecten waar u mee te maken kunt krijgen.
Met vriendelijke groet,
Wies Kalsbeek
